Samenleving & Cultuur
Quos optio expedita id.
Quis blanditiis facilis ullam provident explicabo eligendi in. Placeat ut quam quasi.
In Brussel werd deze week de campagne 'Stad voor Iedereen' gelanceerd, een initiatief dat streeft naar een inclusievere stedelijke cultuur. De campagne wil aandacht vestigen op obstakels die bepaalde bevolkingsgroepen ondervinden bij het deelnemen aan het culturele leven in de stad.
Het project is een samenwerking tussen de stad Brussel, lokale culturele instellingen en middenveldorganisaties. Door middel van workshops, podcasts en straatinterviews worden verhalen verzameld van mensen die zich niet altijd vertegenwoordigd voelen in het cultuurbeleid. Die verhalen vormen het vertrekpunt voor nieuwe beleidsaanbevelingen.
Volgens de initiatiefnemers draait inclusie niet alleen om toegankelijkheid, maar ook om herkenbaarheid. “Mensen willen zichzelf kunnen terugvinden in tentoonstellingen, theaterstukken of films,” zegt Amine El Bachiri van het participatieplatform CultuurVooruit. “Diversiteit moet zichtbaar zijn, niet enkel in het publiek, maar ook op het podium.”
Een opvallende activiteit is het ‘luisterloket’, dat geplaatst werd in Molenbeek. Buurtbewoners kunnen daar anoniem hun ervaringen delen over culturele uitsluiting. De verhalen worden nadien geanonimiseerd gepubliceerd op een interactieve website, die fungeert als digitale spiegel voor culturele organisaties.
Ook jongeren worden actief betrokken bij de campagne. In samenwerking met Brusselse scholen worden cultuurambassadeurs aangeduid: leerlingen die hun klasgenoten warm maken voor culturele activiteiten. Zij krijgen vorming over erfgoed, diversiteit en publiekswerking en organiseren zelf culturele projecten in hun school.
Stad Brussel maakt voor het project een budget van €250.000 vrij, dat deels wordt besteed aan het trainen van personeel in cultuurhuizen over inclusieve communicatie en publieksonthaal. Volgens schepen van Cultuur Elke Van den Brandt is dit geen eenmalig project maar een aanzet tot structurele verandering.
De reacties zijn positief, maar ook kritisch. Sommige organisaties wijzen erop dat inclusie geen ‘campagne’ mag blijven, maar moet ingebed worden in het DNA van instellingen. “Het is een proces, geen evenement,” stelt cultuurcriticus Dirk Van Parijs.
Een ander aspect van de campagne is de ontwikkeling van een ‘inclusie-index’, een meetinstrument waarmee instellingen kunnen nagaan hoe inclusief hun werking is. Deze tool werd ontwikkeld in samenwerking met de VUB en wordt momenteel getest bij vijf Brusselse cultuurhuizen.
Op het einde van het jaar volgt een slotevenement waar de resultaten worden voorgesteld. Ook dan staan verhalen centraal: getuigenissen worden live voorgelezen door professionele acteurs en bezoekers kunnen in gesprek gaan met beleidsmakers.
De hoop is dat het initiatief navolging krijgt in andere steden. Volgens Van den Brandt is het uiteindelijke doel simpel: “Cultuur moet een recht zijn, geen luxe. Een stad is pas echt cultureel rijk als iedereen zich aangesproken voelt.”